Bloemen noch kransen, om Marcella te eren kan u een gift overmaken
aan ‘Kom op tegen Kanker’ op rekening: BE03 4886 6666 6684
met als mededeling 390082852 + GIFT.

Heel bijzonder, heel gewoon
Gewoon een heel bijzondere vrouw


We willen graag samen afscheid nemen van Ruben
op zaterdag 19 oktober 2024 om 10u30 in het crematorium Westlede.




Als een vlinder hoog gevlogen
omringd door liefde heengegaan
afscheid is niet het einde...
Herinneringen blijven bestaan.
Het allermooiste zit in je hart
dat hou je door koesteren dichtbij.
Zo laat je niet alleen verdriet
maar ook de liefde
vlindervrij...

Nooit meer je stem,
nooit meer je lach,
nooit meer samen genieten van een mooie dag.
Niets is meer hetzelfde in ons leven,
maar het houden van jou en alle herinneringen zijn gebleven.

Herinner mij, maar niet in sombere dagen,
herinner mij in de stralende zon
hoe ik was, toen ik alles nog kon.
Omdat er liefde is
bestaat er geen voorbij,
in alle eeuwigheid ben jij.


Het afscheid heeft plaatsgevonden in intieme kring
op zaterdag 12 oktober 2024.

Je leefde lang en gelukkig
met weinig steeds tevreden.
Je vroeg niets en toch kreeg je veel.
Van alle goede dingen was je voldaan
om dan vredig van ons heen te gaan.


Het mooiste van het leven zijn de sporen van liefde
die wij achterlaten wanneer wij weggaan.

Nooit vragend, nooit klagend, je pijnen in stilte dragend,
je handen hebben voor ons gewerkt, je hart heeft voor ons geklopt,
je ogen hebben ons tot het laatst gezocht.


Het afscheid van Monic zal plaatsvinden
in beperkte kring.

In zoveel mooie herinneringen,
blijf je bij ons.

Ze zijn weer samen hierboven,
onze meme en pepe.
We koesteren de mooie herinneringen...

“Treur niet,
ik ben alleen maar
naar de overkant”
-Augustinus-

Het leven
dat de natuur
ons schenkt is kort,
maar de herinnering
aan een mooi leven
duurt eeuwig.

-Cicero, 1e eeuw v.Chr.

Stil ben je van ons heengegaan,
je hebt altijd voor ons klaargestaan,
geborgenheid en liefde heb je ons gegeven,
zo was je hele leven,
je was een steun voor ons allen,
jou te moeten missen zal ons zwaar vallen.

Een moeder sterft altijd te vroeg
al wordt ze nog zo oud.
Je bidt dat God haar sparen zal,
omdat je van haar houdt.
Maar als de jaren knellen gaan,
zij ziek wordt, moe en oud,
bid je dat God haar halen zal,
omdat je van haar houdt.

Stil ben je van ons heengegaan,
je hebt altijd voor ons klaargestaan,
geborgenheid en liefde heb je ons gegeven,
zo was je hele leven,
je was een schat voor ons allen,
je te moeten missen zal ons zwaar vallen

En geef me nu mijn hoed
adieu, nu moet ik gaan
ik vond het leven goed
ik heb mijn best gedaan

Ik was ’n scheppie aarde
ik was ’n lepel zee
één spatje zon, één glimpje maan
’n beetje wel en wee

Één scheutje van de grote plens
één druppel van de wijn
één zuchtje was ik van de mens
één au’tje van de pijn

En geef me nu mijn hoed
Adieu, nu moet ik gaan…

Naar Toon Hermans

Achter elke traan van verdriet,
schuilt de glimlach van een herinnering.

De dood is niets.
Ik ben slechts aan de andere kant.
Wat we voor elkaar waren, zijn we nog altijd.

In zoveel mooie herinneringen, blijf je bij ons.

Het leven is als een lied van gelach en verdriet

They shall grow not old as we,
that are left, grow old.
Age shall not weary them,
nor the years condemm.
At the going down of the sun
and in the morning.
We will remember them.
- Laurence Binyon -

Afscheid nemen doet zo’n pijn,
toch vonden wij het fijn
om tot het laatste moment bij je te zijn.

In zoveel mooie herinneringen, blijf je bij ons.


Nooit vragend, nooit klagend,
je pijnen in stilte dragend,
je handen hebben voor ons gewerkt,
je hart heeft voor ons geklopt,
je ogen hebben ons tot het laatst gezocht.

Nu ik dood ben, begraaf me dan niet
verstik me niet onder een zware steen
maar laat me de kans om vrij te zijn
en te gaan over de grenzen van de dood
mee met de wind, mee met de vogels
die ik bewonderde en liefhad tijdens mijn leven.

Nu ik dood ben, verstik me niet in je tranen,
maar schep een herinnering aan mij niet op mijn graf
maar in je even levenssfeer daar waar je gelukkig bent.

Nu ik dood ben, gedenk de goede en gelukkige dingen
en vergeet en vergeef mijn fouten
want die hebben we toch allemaal en ik had u allen zo lief.

Mama, wij ademen jouw liefde in en uit
ook nu jij er niet meer bent.

Je leven uniek, je eigen weg.
Altijd rechtdoor.
Puur, vol vuur.

Verder leven
in harten
van hen die je liefhad
is nooit sterven

Herinner mij, maar niet in sombere dagen
herinner mij in stralende zon
herinner mij in mooie jaren
hoe ik was, toen ik alles nog kon.

Je was er altijd. Je was er heel veel. 
Je was er voor iedereen en nooit was iets te veel.



Ik verlaat degenen van wie ik hou
en ga nu terug naar degene die ik liefhad.


Het afscheid zal plaatsvinden in intieme kring woensdag 21 augustus 2024.

Langzaam ben je van ons weggegleden, elke dag een beetje meer.
Telkens werd je weer iets ontnomen, de papa van vroeger was je niet meer.
We zagen het goed, je stille verdriet maar helpen konden wij je niet.
Het gemis, een stille pijn, dat je nooit meer bij ons zal zijn.

Nooit vragend, nooit klagend,
je pijnen in stilte dragend,
je hart heeft voor ons geklopt,
je ogen hebben ons tot het laatst gezocht.

Verdriet en bewondering gaan hand in hand.
Verdriet omdat hij door zijn ziekte is verslagen.
Bewondering voor de manier waarop hij het heeft gedragen…

Nooit vragend, nooit klagend,
je pijnen in stilte dragend,
je handen hebben voor ons gewerkt,
je hart heeft voor ons geklopt,
je ogen hebben ons tot het laatst gezocht.

Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet terugkeren.
Je blijft iemand op wie wordt gewacht.
Jouw stoel is nu leeg, je stem is stil.

De strijd was oneerlijk, heel niet terecht.
Je wilde graag verder, maar verloor dit gevecht.
Het lichaam heeft zich neergelegd, de strijd is nu gestreden.

Nooit vragend, nooit klagend, je pijnen in stilte dragend,
je handen hebben voor ons gewerkt, je hart heeft voor ons geklopt,
je ogen hebben ons tot het laatst gezocht.

“Na bijna 10.450 dagen zonder pa, nu voor eeuwig en altijd samen.”

Nog zoveel plannen, nog zoveel te doen,
het mocht niet meer zo zijn, het is nu voor altijd ‘toen’.

Nooit vragend, nooit klagend,
je pijnen in stilte dragend,
je handen hebben voor ons gewerkt,
je hart heeft voor ons geklopt.
We hielden innig van je echtheid en waarheid.
Ondanks alles, op zo’n verlies nooit voorbereid.

Troostpakket

Troostpakket

€ 58