Het afscheid heeft plaatsgevonden in intieme kring.

Een bloem verwelkt op het mooist van de bloei 
maar wat achterblijft is de herinnering aan de kleurenpracht.






Groot was zijn liefde, 
moedig, met veel zin in het leven,
mooi de herinneringen, 
die hij achterliet.


Nooit vragend, nooit klagend, je pijnen in stilte dragend, 
je handen hebben voor ons gewerkt, je hart heeft voor ons geklopt, 
je ogen hebben ons tot het laatst gezocht.

Rust nu maar, je strijd is gestreden,
je hebt het zo ontzettend moedig gedaan.
Wie kan begrijpen hoe jij hebt geleden,
wie kan voelen wat jij hebt doorstaan?


Je vader blijft je vader, zo eigen en vertrouwd.
Je wil hem niet graag missen omdat je van hem houdt.
Maar eens dan komt de dag dat je hem moet laten gaan.
Je verstand zegt dat het goed is, maar in je ogen blinkt een traan.

Ik heb mijn weg gevolgd
met hen die ik lief heb.
Ik zet mijn reis verder
naar hen die ik lief had.
Mijn taak gaat nu naar jullie.
Heb elkaar lief.
Elke dag.

I look at you all,
See the love there
that’s sleeping
While my guitar
gently weeps

Nooit vragen, nooit klagen, 
maar je pijn in stilte dragen.
Jouw handen hebben voor ons gewerkt, 
jouw hart heeft voor ons geklopt, 
Jouw ogen hebben ons tot het laatste gezocht.


Achter iedere traan van verdriet,
schuilt een glimlach van herinnering.

In stilte ben je heengegaan, weggegleden uit ons leven.
Een traan loopt langs je wang als afscheid voor hen die achterbleven.
Al je liefde die je hebt gegeven blijft een deel van ons bestaan.


Rust nu maar, je strijd is gestreden,
je hebt het zo ontzettend moedig gedaan.
Wie kan begrijpen hoe jij hebt geleden,
wie kan voelen wat jij hebt doorstaan?

“Do not pity the dead. Pity the living, and, above all else pity those who live without love. 
For those that we love never truly leave us.”


Verdriet en bewondering gaan hand in hand. 
Verdriet omdat Luc door zijn ziekte is verslagen.
Bewondering voor de manier waarop
hij het heeft gedragen…

Heel bijzonder, heel gewoon
Gewoon een heel bijzondere vrouw


We willen graag samen afscheid nemen van Ruben
op zaterdag 19 oktober 2024 om 10u30 in het crematorium Westlede.




Als een vlinder hoog gevlogen
omringd door liefde heengegaan
afscheid is niet het einde...
Herinneringen blijven bestaan.
Het allermooiste zit in je hart
dat hou je door koesteren dichtbij.
Zo laat je niet alleen verdriet
maar ook de liefde
vlindervrij...

Nooit meer je stem,
nooit meer je lach,
nooit meer samen genieten van een mooie dag.
Niets is meer hetzelfde in ons leven,
maar het houden van jou en alle herinneringen zijn gebleven.

Herinner mij, maar niet in sombere dagen,
herinner mij in de stralende zon
hoe ik was, toen ik alles nog kon.
Omdat er liefde is
bestaat er geen voorbij,
in alle eeuwigheid ben jij.


Het afscheid heeft plaatsgevonden in intieme kring
op zaterdag 12 oktober 2024.

Je leefde lang en gelukkig
met weinig steeds tevreden.
Je vroeg niets en toch kreeg je veel.
Van alle goede dingen was je voldaan
om dan vredig van ons heen te gaan.


Het mooiste van het leven zijn de sporen van liefde
die wij achterlaten wanneer wij weggaan.

Nooit vragend, nooit klagend, je pijnen in stilte dragend,
je handen hebben voor ons gewerkt, je hart heeft voor ons geklopt,
je ogen hebben ons tot het laatst gezocht.


Het afscheid van Monic zal plaatsvinden
in beperkte kring.

In zoveel mooie herinneringen,
blijf je bij ons.

Ze zijn weer samen hierboven,
onze meme en pepe.
We koesteren de mooie herinneringen...

“Treur niet,
ik ben alleen maar
naar de overkant”
-Augustinus-

Het leven
dat de natuur
ons schenkt is kort,
maar de herinnering
aan een mooi leven
duurt eeuwig.

-Cicero, 1e eeuw v.Chr.

Stil ben je van ons heengegaan,
je hebt altijd voor ons klaargestaan,
geborgenheid en liefde heb je ons gegeven,
zo was je hele leven,
je was een steun voor ons allen,
jou te moeten missen zal ons zwaar vallen.

Een moeder sterft altijd te vroeg
al wordt ze nog zo oud.
Je bidt dat God haar sparen zal,
omdat je van haar houdt.
Maar als de jaren knellen gaan,
zij ziek wordt, moe en oud,
bid je dat God haar halen zal,
omdat je van haar houdt.

Stil ben je van ons heengegaan,
je hebt altijd voor ons klaargestaan,
geborgenheid en liefde heb je ons gegeven,
zo was je hele leven,
je was een schat voor ons allen,
je te moeten missen zal ons zwaar vallen

En geef me nu mijn hoed
adieu, nu moet ik gaan
ik vond het leven goed
ik heb mijn best gedaan

Ik was ’n scheppie aarde
ik was ’n lepel zee
één spatje zon, één glimpje maan
’n beetje wel en wee

Één scheutje van de grote plens
één druppel van de wijn
één zuchtje was ik van de mens
één au’tje van de pijn

En geef me nu mijn hoed
Adieu, nu moet ik gaan…

Naar Toon Hermans

Achter elke traan van verdriet,
schuilt de glimlach van een herinnering.

De dood is niets.
Ik ben slechts aan de andere kant.
Wat we voor elkaar waren, zijn we nog altijd.

In zoveel mooie herinneringen, blijf je bij ons.

They shall grow not old as we,
that are left, grow old.
Age shall not weary them,
nor the years condemm.
At the going down of the sun
and in the morning.
We will remember them.
- Laurence Binyon -

Afscheid nemen doet zo’n pijn,
toch vonden wij het fijn
om tot het laatste moment bij je te zijn.

Troostpakket

Troostpakket

€ 66